Sohbet Türünde Kısa Bir Yazı

Herkes hayattan bir şeyler bekliyor. Kimisi iyi bir iş, kimisi iyi bir evlilik, daha iyi bir ev, daha çok para… Fakat kimse bilmiyor; bir bahar sabahının dünyanın bütün pahalı mücevherleri kadar kıymetli olduğunu. Gözlerini göğe dikip bakmıyor kimse geçip giden günlere, dünlere. Herkes bir şeyin peşinden koşuyor da kimse hiçbir yere yetişemiyor bir türlü. Ve koşmaktan dizleri yorulan bir çocuğun babasının kucağına atladığı anda hissettiği güven duygusunu kimse hissedemiyor yüreğinde. Bir çiçek kadar uzağındayız hayatın. Bir gülüş kadar da içindeyiz. Bir ağaca sarılmak kadar yakın yaşıyoruz birbirimize; ama hiç sarılmıyoruz. Sevmemeye yemin etmiş gibi yüreklerimiz. Bir kuş olsa yüreklerin yerinde, uçsa özgürlüğüne, göğsüyle rüzgârları yararak. Belki o zaman mutlu yaşardı insan. Bahar hiç gitmezdi memleketten ve her gün bin renkli çiçekler açardı bahçelerde. Gökyüzü umut diye yağardı üstümüze. Biz olurduk yeniden, insan olurduk. Belki o gün uçardık uzak diyarlardan sevdiklerimizin yanına doğru. Ama gönül kuş olup uçmuyor, tohumunu ekmeden renk renk çiçekler açmıyor, bulutlar umut dağıtmıyor. Mutluluk da umut da neredeyse koşup sen alacaksın. Unutma! Yoksa sonsuza kadar aç kalacaksın.